Η Ράνια Αντωνοπούλου, μέλος της ομάδας που διοικεί το υπουργείο
«Εργασίας - Κοινωνικής Ασφάλισης και Κοινωνικής Αλληλεγγύης», με βάση
τις επιταγές του τρίτου μνημονίου, θα επισκεφθεί το επόμενο Σάββατο την
πόλης μας.
Μαζί με τις κ. Αχτσιόγλου και Φωτίου το τελευταίο 18μηνο εφορμούν ενάντια στα δικαιώματα του κόσμου της εργασίας, διαλύοντας και απορυθμίζοντας τις εργασιακές σχέσεις και παράλληλα ισοπεδώνουν τις ελάχιστες δομές άσκησης κοινωνικής πολιτικής, προς όφελος των «ισολογισμών» των δανειστών της χώρας.
Η κ. Αντωνοπούλου , που από το Σεπτέμβριο του 2016 στην «ΑΥΓΗ» με άρθρο της που έφερε τον τίτλο «Το 3ο Μνημόνιο βελτίωσε τη θέση της χώρας», εκθείαζε τις νέες πολιτικές της έμπνευσης των Σόϊμπλε και Ντάϊσεμπλουμ, αφού απέκτησε οικογενειακό λόμπυ στην κυβέρνηση μετά και την υπουργοποίηση του επίσης «αμερικανοθρεμμένου» συντρόφου της, εκτοξεύοντας σε δυσθεώρητα ύψη τα οικογενειακά τους υπουργικά «πόθεν έσχες», αφού κατέστησε ως νέο καθεστώς στην Τ.Α. τα 8μηνα της «κοινωφελούς εργασίας» απέναντι στο πάγιο αίτημα της αριστεράς για «μόνιμη και σταθερή δουλειά», στη συνέχεια σφαγίασε την λειτουργία των κοινωνικών δομών ενάντια στη φτώχεια που λειτουργούσαν στα πλαίσια της Τ.Α. , θυσιάζοντας τις στο βωμό της «δημοσιονομικής προσαρμογής» .
Μαζί με τις κ. Αχτσιόγλου και Φωτίου το τελευταίο 18μηνο εφορμούν ενάντια στα δικαιώματα του κόσμου της εργασίας, διαλύοντας και απορυθμίζοντας τις εργασιακές σχέσεις και παράλληλα ισοπεδώνουν τις ελάχιστες δομές άσκησης κοινωνικής πολιτικής, προς όφελος των «ισολογισμών» των δανειστών της χώρας.
Η κ. Αντωνοπούλου , που από το Σεπτέμβριο του 2016 στην «ΑΥΓΗ» με άρθρο της που έφερε τον τίτλο «Το 3ο Μνημόνιο βελτίωσε τη θέση της χώρας», εκθείαζε τις νέες πολιτικές της έμπνευσης των Σόϊμπλε και Ντάϊσεμπλουμ, αφού απέκτησε οικογενειακό λόμπυ στην κυβέρνηση μετά και την υπουργοποίηση του επίσης «αμερικανοθρεμμένου» συντρόφου της, εκτοξεύοντας σε δυσθεώρητα ύψη τα οικογενειακά τους υπουργικά «πόθεν έσχες», αφού κατέστησε ως νέο καθεστώς στην Τ.Α. τα 8μηνα της «κοινωφελούς εργασίας» απέναντι στο πάγιο αίτημα της αριστεράς για «μόνιμη και σταθερή δουλειά», στη συνέχεια σφαγίασε την λειτουργία των κοινωνικών δομών ενάντια στη φτώχεια που λειτουργούσαν στα πλαίσια της Τ.Α. , θυσιάζοντας τις στο βωμό της «δημοσιονομικής προσαρμογής» .